Archives

Tuja szmaragd

Stanowisko:

Najbardziej lubi stanowiska słoneczne, jednak równie dobrze znosi stanowiska zacienione.

 

Gleba:

Każda odmiana żywotnika lubi glebę dobrze przepuszczalną, żyzną i wapienną. Najlepsze są o wysokim poziomie wód gruntowych.

 

Sadzenie :

Przed posadzeniem tui usuwamy trawę i chwasty, a następnie wykopujemy duł wielkości 2-3 razy większy niż bryła korzeniowa, głębokości około 30-40 cm. Do dołu należy nasypać kompostu, torfu i ziemi rodzimej. Wkładamy do środka sadzonkę, a po zasadzeniu wyrównujemy powierzchnię i ścielimy ściółką. Odległość miedzy roślinami przy sadzeniu w rzędzie (żywopłot) wynosi 0,5-0,6 m.

Przycinanie:

Tuje zaczynamy podcinać najwcześniej rok po posadzeniu. Przycinamy je każdej wiosny na przełomie marca i kwietnia, skracając ubiegłoroczne przyrosty do połowy ich długości . Usuwamy wszystkie niepotrzebne pędy oraz martwe(suche) gałązki.

Podlewanie:

Tuje kiepsko znoszą suszę, dlatego należy pamiętać o ich regularnym podlewaniu w tym okresie. Jeśli zapewnimy tui odpowiednią wilgotność podłoża, wówczas wynagrodzi nam to znacznym przyrostem rocznym. Tuje podlewamy najlepiej wieczorem lub rano, nie lejemy wodą po roślinie tylko prosto na ziemię pod roślinę.

Ściółkowanie:

Zaleca się stosowanie ściółki pod tujami, ponieważ mają krótkie korzenie, które sprawiają, że ma ona ograniczony dostęp do wody i składników pokarmowych. Ściółka natomiast świetnie je magazynuje oraz jest źródłem próchnicy. Zapewnia ona tujom wilgoć, składniki odżywcze, prawidłowe pH gleby oraz chroni przed mrozem.

 

Nawożenie:

Tuje nawozimy od wczesnej wiosny do końca lipca nawozami azotowymi z dodatkiem magnezu a podczas jesieni nawozami potasowymi i fosforem. Nie należy stosować nawozów azotowych jesienią, ponieważ pobudza on rośliny do wzrostu przez co stają się bardziej wrażliwe na mróz podczas zimy oraz są słabsze.
 

Tuja columna

Pokrój:

Jest to wąska, kolumnowa odmiana żywotnika zachodniego o silnym wzroście, może osiągnąć w ciągu 10 lat nawet 10 m wysokości. Ulistnienie ciemnozielone. Kora na pniu i konarach łuszczy się długimi, wąskimi pasmami, przybiera barwę czerwonobrązową lub ciemnobrązową. Drewno żywotnika jest lekkie i miękkie, o jasnej, żółtawej barwie, jednak, pomimo braku żywicy, jest ono niezwykle trwałe i odporne na gnicie.

 

Owoce:

Drobne szyszki, wyrastające na krótkich rozgałęzieniach bocznych pędów. Początkowo żółtozielone w lecie, po dojrzeniu (około 8 miesięcy od zapylenia) jasnobrązowe, mają odstające końce brzegów łusek (8-10 szt.) i osiągają 8-12 mm długości. Nasiona są drobne, wąskie, oskrzydlone.

 

Gleba :

Wymaga dość żyznych i wilgotnych gleb lekko kwaśnych.

Stanowisko:

Najlepsze jest słoneczne, może również być pół cień (w miejsca silnie zacienione nie należy sadzić.

Sadzenie:

Doskonale sprawdzi się zarówno jako soliter, jak i w grupach roślinnych, ale doskonale wygląda też w formie szpalerów i żywopłotów. Aby uzyskać ładny, gęsty żywopłot, rośliny sadzimy w rozstawie 50-70 cm.

Zastosowanie:

Odmiana ta polecana jest szczególnie na formowane oraz nieformowane żywopłoty, szybko tworzy ciemnozieloną zasłonę. Doskonale reaguje na cięcie i formowanie, można tworzyć z niej rzeźby ogrodowe. Stanowi dobre tło dla mieszanych rabat oraz doskonała osłona przed kurzem i hałasem.

 

Świerk srebrny

Pokrój:

Roślina o regularnym, stożkowatym pokroju, zazwyczaj gęsta, osiąga po 30 latach 10-15 m wysokości (w ciągu 10 lat 2-3 m).

 

Igły:

Są zaostrzone, sztywne, bardzo kłujące i ustawione prostopadle do gałązek, dookolnie, na wszystkie strony. Na młodych pędach są zazwyczaj srebrno sine. Z wiekiem rośliny przyjmują coraz bardziej srebrzystoniebieskie zabarwienie!

 

Szyszki :

Zwisające, jasnobrązowe, długości 8-10 cm. Ich łuski są drobne, miękkie i mają szczyty wyraźnie ścięte i nierówno ząbkowane.

Kwiaty:

Świerk kłujący jest przykładem rośliny jednopiennej, a więc na jednym drzewie znajdują się kwiaty męskie oraz żeńskie. Te pierwsze w odcieniach brązu i żółci, a drugie w szczytowej partii drzewa, różowawe.

Wymagania:

Świerk kłujący jest drzewem bardzo wytrzymałym na niskie temperatury i na susze. Odznacza się również wysoką odpornością na zanieczyszczenia powietrza. Dobrze rośnie w miastach.

Występowanie:

Naturalne stanowiska świerka srebrnego występują w Ameryce Północnej m.in. w Górach Skalistych.

 

Stanowisko:

Bardzo źle znosi zacienienie i powinien być sadzony tylko w miejscach słonecznych. W cieniu wszystkie typy o srebrnych lub niebieskawych igłach mają gorszą barwę.

 

Gleba:

Najlepiej próchnicze i wilgotne, lecz poradzi sobie także na bardziej piaszczystym podłożu, ale wówczas należy pamiętać o jego podlewaniu- przede wszystkim po posadzeniu.
Zastosowanie:

Nasadzenia pojedyncze, kompozycje ogrodowe, szpalery oraz jako bożonarodzeniowa choinka.

Szkółka drzew i krzewów ozdobnych Warszawa - Wojciech Mierzejewski

Świerk serbski

Pokrój:

Najszybciej rosnący gatunek świerka, tworzy wąską, strzelistą koronę. Osiąga po 30 latach 12-15 m wysokości. Gałęzie boczne często łukowato wygięte. Stare drzewa utrzymują dolne gałęzie

 

Igły:

spłaszczone i dość szerokie, dwubarwne, z wierzchu ciemnozielone, od spodu niebieskobiałe, z zaokrąglonym wierzchołkiem. U dorosłych osobników nie kłują, na siewkach i młodych drzewach są ostre, często nastroszone.

 

Szyszki :

Długości 4-7 cm, brązowe i osadzone na grubych, zgiętych szypułkach. Mają purpurowobrązowe zabarwienie

Kora:

pomarańczowobrązowa lub miedziana, spękana na nieregularne lub kwadratowe płaty.

 

Stanowisko:

Drzewo najlepiej rośnie na stanowiskach słonecznych, toleruje też półcieniste. Odporny na zanieczyszczenia środowiska.

 

Gleba:

Przeciętne wymagania glebowe i wilgotnościowe, lekko kwaśna.

 

Zastosowanie:

Polecany jako soliter, na nieformowane żywopłoty osłonowe (szpalery), do nasadzeń pojedynczych i luźnych grup, parki, ogrody przydomowe.